تو پست قبل درباره روش های دستیابی به کانال صحبت کردم. یکی از این روشها CDMA بود. تو این روش از تکنیک spread spectrum استفاده میشه که اینجا میخوام یه مقدار دربارش توضیح بدم.

تو سیستم های مخابراتی سنتی و معمول، اطلاعات روی یک سیگنال حامل سوار میشه (modulation) و بعد هم از طریق یک کانال مخابراتی ارسال میشه. وقتیکه فرستاده شد، تمام توان سیگنال فرستاده شده، حول یک فرکانس مشخص متمرکز هستش. این فرکانس نشان دهنده یک کانال معینی هستش که معمولا بسیار باند باریک یا (narrow band) است.

اما در spread spectrum توان سیگنال ارسال شده در کل پهنای باندی که در اختیار داریم پخش میشود. در اینجا پهنای باند سیگنال ارسالی از پهنای باند خود اطلاعات خیلی بیشتر میشه. مشکلی که اینجا به نظر میاد اینه که چون همه دارن از کل پهنای باند استفاده میکنن، تداخل پیش میاد. تو CDMA برای اینکه این مشکل پیش نیاد از روش های coding استفاده میشه. یعنی به هر فرستنده یک کد اختصاص داده میشه.

فرض کنیم تو یک اتاق یک عده میخوان صحبت کنن. برای اینکه صحبتها مفهوم باشه و اشتباه نشه، یک راه اینه که افراد اتاق  به نوبت صحبت کنن (TDMA)، هر کی با یک تن خاص صحبت کنه (FDMA)، یا اینکه افراد اتاق به زبان های مختلف صحبت کنن. CDMA شبیه مورد آخره که همه همزمان صحبت میکنن ولی فقط اونایی که زبان همدیگر رو متوجه میشن میتونن حرف همو بفهمن. یعنی کد های زیادی همزمان کانال رو اشغال میکنن. ولی فقط user هایی که کد یکسانی بهشون تعلق گرفته میتونن همدیگه رو بفهمن.